اهداف: بیماری شریان کرونری (CAD) نخستین علت مرگ در کشورهای توسعه یافته و ایران به شمار می آید. درمان این بیماری به سه روش دارویی، مداخله غیرجراحی شریان کرونر از راه پوست (PCI) و جراحی بای پس شریان کرونری (CABS) انجام می گیرد. در انتخاب شیوه درمان علاوه بر تصمیم پزشک، نظر بیمار بسیار حایز اهمیت و مزیت روش های درمانی مورد سئوال است. این مطالعه با هدف تعیین مزیت دو روش درمانی CABS و PCI از نظر کیفیت زندگی در دوران پس از عمل انجام گرفت.مواد و روش ها: در مطالعه ای توصیفی- تحلیلی، 190 بیمار مبتلا به CAD تحت درمان با یکی از روش های جراحی عروق کرونر و آنژیوپلاستی با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف از لیست بیماران یکی از بیمارستان های شهر تهران انتخاب شدند. سپس، طی مصاحبه ای ساختارمند، پرسش نامه استاندارد کیفیت زندگی ناتینگهام تکمیل شد. داده ها با آزمون آماری T مستقل و مجذور کای با استفاده از نرم افزار SPSS 11 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در بیماران تحت درمان باCABS ، میانگین نمره کیفیت زندگی 18.56±3.255 و در گروه تحت درمان با PCI به میزان 22.67±2.691 بود. آزمون آماری T مستقل، اختلاف معنی داری بین این دو شیوه نشان داد (P<0.05). کیفیت زندگی در بیماران تحت درمان با CABS مطلوب تر از گروه تحت درمان با PCI بود.نتیجه گیری: هرچند روش درمانی CABS برای بیماران دشوارتر و پرهزینه تر است، اما کیفیت زندگی آنان را ارتقا می دهد.

مقدمه: به رغم سودمندی مداخله کرونری جلدی (PCI) نخست در کاهش پیامدهای برجسته قلبی عروقی، خطر پیامدهای ترومبوتیک آن همچنان نگرانی عمده ای باقی مانده است. در حالی که کارایی آسپرین در پیشگیری اولیه و ثانویه بیماران بیماری رگ های کرونر و نشانگان حاد کرونری به خوبی ثابت شده است، اما درباره دوز دقیق آسپرین همچنان تردید وجود دارد.هدف: بررسی کارایی و ایمنی دوز بالای آسپرین در برابر دوز پایین آن در بیماران سکته فلبی با بالا رفتن قطعه (STEMI) ST تحت مداخله کرونری جلدی نخستمواد و روش ها: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور بر افراد دچار STEMI مراجعه کننده به بیمارستان حشمت رشت به مدت یک سال انجام شد. پیامد کوتاه مدت بر پایه بررسی وضع فرد تا روز 30 پس از جراحی تعریف شده که متغیرهایی دربردارنده ایسکمی دوباره، خونروی مهم، ترومبوز استنت، شوک کاردیوژنی، سکته مغزی، مرگ ناشی از مسایل قلبی و ری واسکولاریزاسیون مجدد (باز کردن مجدد رگ) ارزیابی شد.نتایج: هیچ اختلاف معنی داری بین گروه دریافت کننده آسپرین با دوز پایین (81 میلی گرم) و گروه دریافت کننده آسپرین با دوز بالا (325 میلی گرم) به جز ایجاد شوک کاردیوژنیک دیده نشد.نتیجه گیری: آسپرین با دوز پایین در برابر با دوز بالا، با عوارض کمتر و کارایی بهتر در PCI نخست همراه است.

زمینه و هدف: محدودیت حرکتی، یکی از مراقبت های پرستاری مهم پس از مداخله کرونری از راه پوست (PCI) می باشد. پس از این روش، به منظور پیشگیری از عوارض عروقی بالقوه مانند خونریزی و تشکیل هماتوم در محل فمورال، بیماران برای حداقل 8 ساعت، استراحت کامل در تخت بدون خمیدگی در مفصل هیپ خواهند داشت و این بی حرکتی طولانی مدت می تواند باعث کمر درد شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ماساژ رایحه درمانی بر کمر درد بیماران تحت PCI بود.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، از طرح پیش آزمون- پس آزمون با یک گروه کنترل استفاده گردید. 76 بیمار تحت PCI الکتیو که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به روش در دسترس انتخاب شده، به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمون تقسیم شدند. پس از PCI ، بیماران گروه کنترل تحت مراقبت روتین بخش و 8 ساعت محدودیت حرکتی قرار گرفتند. بیماران گروه آزمون پس از اتمام 8 ساعت محدودیت حرکتی، تحت ماساژ با محلول رایحه درمانی ترکیب شده از اسانس های نعناع، کرفس و لاوندر در روغن بادام شیرین (غلظت 1 درصد) قرار گرفتند. شدت کمر درد با ابزار دیداری درد در سه سطح: قبل از مداخله، بلافاصله پس از مداخله و 2 ساعت پس از مداخله اندازه گیری شد. خونریزی قبل و پس از مداخله و بروز هماتوم 24 ساعت پس از مداخله از طریق مشاهده بررسی و ثبت شد.یافته ها: شدت کمردرد بلافاصله پس از ماساژ رایحه درمانی در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل به طور معنادار کاهش یافت (p<0.0001) و تاثیر آن تا 2 ساعت بعد نیز پایدار بود (P<0.0001). در گروه آزمون تغییرات میانگین کمردرد بلافاصله پس از مداخله نسبت به قبل از مداخله معنا دار بود (P<0.0001) اما این تغییرات در گروه کنترل معنادار نبود (P>0.0001). در هیچ یک از شرکت کنندگان خونر یز ی یا هماتوم د یده نشد. همچن ین 92.1 درصد از نمونه ها در گروه آزمون رضا یت کامل از مداخله را ابراز کردند.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ماساژ را یحه درمان ی روش ی ا یمن و موثر در کاهش کمردرد ب یماران تحت PCI بود.

مقدمه: نارسایی ایسکمیک میترال (IMR) یکی از پیچیده ترین جنبه های بیماری ایسکمیک میوکارد هست که اثر مداخله کرونری از راه پوست (PCI) بر بهبودی شدت IMR تاکنون به خوبی بررسی نشده است. بیماران با IMR پیش آگهی بدتری در مقایسه با بیماران بدون IMR دارند. هدف پژوهش ما تعیین ارزش Revascularization کامل به وسیله PCI بر بهبودی IMR و مقایسه شاخص های اکوکاردیوگرافی بیماران با و بدون بهبودی IMR بعد از این مداخله هست. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، گزارش اکوکاردیوگرافی قبل از PCI و 12 ماه بعد از PCI بیمارانی که از فروردین سال 1391 تا اسفند سال1393، برای آن ها Revascularization کامل با Elective PCI انجام شده بود و شدت IMR آن ها بیشتر یا مساوی با +2 بود استخراج شد و داده های اکوکاردیوگرافی قبل از PCI بیماران IMR بهبود یافته بود با بیماران IMR بهبود نیافته، مقایسه شد داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 21و آزمونهای آماری متناسب تجزیه و تحلیل شدند. . نتایج: این مقایسه نشان داد که در 15 بیمار (16%) میزان IMR کاهش یافته بود (002/0 P =). هم چنین کسر جهشی بطن چپ (010/0 P =)، دیامتر انتهای دیاستولی بطن چپ (003/0 P =)، دیامتر انتهای سیستولی بطن چپ (001/0 P <)، Wall Motion Score Index(003/0 P =)، مساحت دهلیز چپ (001/0 P <) و فشار سیستولی شریان ریوی (046/0 P =) بین دو گروه با IMR بهبود یافته و بهبود نیافته متفاوت بودند. نتیجه گیری: اگرچه PCI می تواند منجر به بهبودی میزان IMR شود، اما بهبودی در میزان IMR در بیشتر بیماران رخ نمی دهد. میزان ناهنجاری های ساختاری در بطن چپ و دهلیز چپ در دو گروه با IMR بهبود یافته و بهبود نیافته، متفاوت است.

نفروپاتی ناشی از مواد حاجب یک عارضه بسیار خطرناک و جدی ست. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر داروهای مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEI) و دیورتیک در ایجاد نفروپاتی ناشی از مواد حاجب در بیماران نیازمند عمل (PTCI) percutaneous coronary intervention اجرا شد.روش ها: این مطالعه کار آزمایی بالینی در سال 1385 دردانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام پذیرفت. چهارگروه 60 نفره از بیماران نیازمند PTCI انتخاب شدند. گروه های A و B با داروهای ACEI و گروه های C و D با داروهای دیورتیک درمان شدند. 36 ساعت قبل از انجام PTCI، مصرف داروهای ACEI در گروه A و داروهای دیورتیک در گروه C قطع گردید. سطح کراتینین سرم قبل و بعد از انجام PTCI در همه گروه ها اندازه گیری و ثبت گردید. سطح کراتینین نهایی و مقدار افزایش کراتینین در گروه های مختلف به کمک آزمون ANOVA مقایسه شد. یافته ها: تغییرات سطح کراتینین در گروه A برابر 0.07±0.22mg/dl و در گروه B برابر 0.06±0.13mg/dl و مقدارp value=0.7 محاسبه گردید. همچنین تغییرات سطح کراتینین در گروه C برابر با 0.08±0.17mg/dl و در گروه D برابر با 0.05±0.14mg/dl بود که تفاوت آماری معنی داری نداشت.نتیجه گیری: با توجه به عدم وجود تفاوت معنادار در قطع یا ادامه مصرف داروهایی مانند ACEI یا دیورتیک بر ایجاد نفروپاتی ناشی از ماده حاجب در بیماران نیازمند PTCI، در صورت عملکرد طبیعی کلیوی، مصرف این داروها عارضه ای در بر ندارد.

هدف: اضطراب در بیماران تحت انجام مداخلات کرونری از راه پوست امری شایع است و تلاش برای کاهش آن پر اهمیت می باشد. اخیرا تن آرامی به عنوان یکی از روش های غیردارویی برای کاهش اضطراب مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تن آرامی جاکوبسون بر اضطراب بیماران تحت انجام مداخلات کرونری از راه پوست انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور 56 بیمار تحت انجام مداخلات کرونری از راه پوست در بیمارستان نیکان تهران به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان 50 دقیقه قبل از خروج کاتتر شریانی فمورال، پرسش نامه های اضطراب آشکار و پنهان اشپیل برگر را تکمیل کرده و سپس در گروه آزمون، به مدت 15 دقیقه اقدام به تن آرامی نمودند. در گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. سپس اضطراب با استفاده از پرسش نامه اضطراب آشکار اشپیل برگر مجددا اندازه گیری شد. یافته ها: دو گروه از نظر سن، وضعیت تاهل، تحصیلات، محل سکونت و وضعیت بیمه ی درمانی تفاوت معنی داری نداشتند (P>0/05). میانگین اضطراب پنهان دو گروه اختلاف معنی داری نداشت (0/935=P). نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که میانگین اضطراب آشکار بیماران شرکت کننده در گروه تن آرامی در مراحل قبل و بعد از مداخله اختلاف آماری معنی داری داشت (0/001=P). اما در گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (0/793=P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تن آرامی جاکوبسون می تواند اضطراب بیماران تحت مداخلات کرونری از راه پوست را کاهش دهد، لذا می توان پیشنهاد داد که تن آرامی جاکوبسون به عنوان یک روش غیرتهاجمی برای کاهش اضطراب بیماران قبل از انجام مداخلات کرونری از راه پوست مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: بر قراری اولیه، کامل و پایدار جریان خون کرونری مهم ترین معیار برای درمان استاندارد بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST به شمار می رود. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ایمنی و اثر بخشی داروی اینتگریلین به عنوان مهار کننده گیرنده گلیکوپروتئین IIb/IIIa در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST است که تحت PCI اولیه قرار می گیرند.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 106 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد با صعود قطعه ST که با شکایت درد حاد قفسه سینه به اورژانس بیمارستان امیرالمومنین اراک مراجعه کردند وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی ساده به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با اینتگریلین بلافاصله قبل از انجام آنژیوپلاستی قرار گرفتند. گروه دوم نیز تحت درمان با آنژیوپلاستی عروق کرونر به روش معمول انجام گرفت.یافته ها: پس از دریافت دارو و انجام آنژیوپلاستی میانگین TIMI Frame Count در گروه اول برابر با 15.7±8.04 و در گروه دوم برابر 14.2±5.4 بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p=0.4). میزان کسر جهشی بیماران دریافت کننده اینتگریلین در ماه های اول (p=0.043) و سوم (p=0.012) پس از درمان به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد استفاده از داروی اینتگریلین در زمان استاندارد، موجب سود بلند مدت بیماران و کاهش آسیب های وارده به دیواره قلب خواهد شد.

زمینه و مقدمه: مداخله عروق کرونر از راه پوست(PCI) یک راهبرد خونرسانی مجدد برای افزایش طول عمر و کسر جهشی در بیماران انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعهST (STEMI) است، لذا هدف از این مطالعه تعیین و ارزیابی کسر جهشی در بیماران با سکته حاد قلبی تحت مداخله عروق کرونر از راه پوست بود. روش­ بررسی: این یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی می باشد که در سال 1401 در بیمارستان های گلستان و امام خمینی اهواز بر روی 176 بیمار انجام شد. بیمارانی که در 12ساعت اول تحت عمل آنژیوپلاستی قرار گرفتند(بدون دریافت داروی فیبرینولیتیک) و بیمارانی که طی 24ـ12 ساعت پس از مراجعه تحت آنژیوپلاستی قرار گرفتند(بعد از دریافت داروی فیبرینولیتیک)، 40 روز پس از درمان، تمامی بیماران مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. بیماران بر اساس نوع ضایعه، تعداد رگ درگیر، نوع رگ درگیر و محل ضایعه از نظر میزان افزایش کسر جهشی با هم مقایسه شدند. از آمار توصیفی جهت ارایه نمایش داده های کمی به صورت میانگین ± انحراف معیار و برای متغیر های کیفی به صورت درصد، جداول و نمودار ها استفاده شد. از تست کای اسکوئر جهت مقایسه فراوانی در دو گروه استفاده گردید. جهت مقایسه میانگین در دو گروه از آزمون تی تست استفاده شد. برای مقایسه دو گروه مورد و کنترل از نظر فراوانی هر کدام از ژنوتیپ ها نسبت شانس محاسبه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای، تی تست تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بیشترین نوع ضایعه تشخیص داده شده در بیماران از نوع B (4/61 درصد) بود و شایع ترین رگ درگیر در بیماران، شریان کرونری نزولی قدامی چپ(2/60 درصد) بود. شایع ترین ناحیه درگیر در بیماران مورد مطالعه، قدامی(8/56 درصد) تشخیص داده شد. تفاوت معنی داری در افزایش کسر جهشی بین دو گروه دیده نشد(2/0=p). تفاوت قابل ملاحظه ای میان کسر جهشی، 40 روز پس از درمان بر اساس ناحیه درگیر دیده شده(001/0>p)، به طوری که در ابتدای سکته قلبی و قبل از آنژیوپلاستی بیشترین و کمترین میزان سر جهشی، به ترتیب در بیماران با درگیری در ناحیه خلفی(9/5±2/46) و قدامی(4/6±2/32) بود، پس از آنژیوپلاستی بدون توجه به زمان بیشتریتن افزایش در کسر جهشی دوم(40 روز بعد از سکته قلبی) در بیماران بادارای انسداد شریان قدامی مشاهده شد. هم چنین بیشترین میزان کسر جهشی در بیماران با درگیری رگ شریان کرورنری راست(7±7/45) و کمترین میزان کسر جهشی در درگیری رگ کرونر نزولی قدامی چپ(4/6±4/32) دیده شد (001/0>p)، تفاوتی بین بیماران از نظر نوع ضایعه دیده نشد(2/0=p). تعداد رگ های درگیر تأثیری بر میزان EF پس از درمان نداشت(9/0=p) و هیچ ارتباط معنی داری بین اثر ریسک فاکتورها و میزان EF مشاهده نگردید(05/0

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.